Anadolu’da “Yol bir, sürek bin bir” diye bir deyim vardır. Bu deyim ile
anlatılmak istenen; Aleviliğin temel anlayışlarından olan Hak-Muhammed-Ali
inancı, Ehlibeyt sevgisi, On iki İmam, Kerbela olayı, muharrem orucu, cem,
musahiplik, İkrar verme ikrar alma, semahlar, deyişler, düvaz imam, mersiye vs... gibi
Alevilerin hemen hemen hepsinin kabul ettiği bu kavramlar, Yol’un bir olduğunu
gösterir. Sürek ise cem ve erkân uygulamalarının sıralamalarında ve şeklinde ufak
tefek farklılıkları ifade etmektedir. Alevi cem uygulamaları, bölgeden bölgeye, hatta
köyden köye değiştiği gibi, dedelerin mensubu olduğu ocaklara göre de değişebilir.
Ocak geleneği, cemin biçimi bakımından çok önemlidir. Örneğin genelde delilin 
(çerağın) uyarılması ile cem başladığı halde, bazı yörelerde delil uyarılması cem
birlemeden hemen önce yapılır. Görgü işleminde ise bazı ocaklar pençeli, bazıları
ise erkânlı (tarıklı) olarak kendilerini tanımlarlar. Erkanlı olarak bilinen ocaklardan
bazılarında erkân olarak çubuk yerine kılıç kullanılır.(Dedekargınoğlu, 2010a: 294)
Buna örnek olarak Dede Garkın ocağını verebiliriz: Bu sürekte görgüleri yapılan
taliplerin teker teker, dedenin ayakta durarak kolları üzerinde tuttuğu kılıcın altından
geçerek görgüleri tamamlanır.)

Dâr, kıyamla Hakk’ın huzurunda durduğunu kabul ederek, benliğini ortaya
koyup teslim olmak demektir. Eğer canlardan herhangi birisi maddi ve manevi bir
haksızlığa uğramışsa mağduriyetinin giderilmesi için cemde meydana gelerek dara
durur, kimden isteği, şikâyeti varsa, ya da uğradığı haksızlığı dedeye anlatır. Dede de
hak talep edilen kişiyi meydana çağırarak onu da dinler. Dede her iki tarafı da dinledikten
sonra, cem erenlerinin de yardımıyla işin doğrusu bulunarak sorunu çözer.
Çünkü o meydanda yalan dolan olmaz. Kimse o meydanda yalan söylemeye cesaret
edemez. Eğer yalan söylerse o kişi düşkün olur. 

Bir de dâra çekmek söylemi olarak ifade edilen içinde sayılabilecek, talibin
kendi özüne yönelik dâr meydanına çıkma olgusu vardır. Buna özünü dâra çekme
denir. Kusurlu olduğundan kuşkulanılan bir talip; Dede tarafından dâra çekilmesine
ya da kendisinden zarar görmüş bir canın, şikâyet etmek üzere dâr meydanına çıkmasına
fırsat vermeden, kendiliğinden dâra durabilir. Yani kendi özünü dâra çeker.
Talip dedikodulardan ve hakkında beslenen şüphelerden yakınır. Kendisine yönelik
suçlamaları reddeder. Bunu yaptığını öğrendiği kişileri pir huzurunda dâra çağırarak
o kişilerden razı olmadığını, gerçeği söyleyinceye değin ya da ispat edinceye değin
dârda bekleyeceğini ve dar meydanına çıkıp yemin etmelerini ister. Dâr meydanı
er meydanı olduğu kadar, bu anlamda ar meydanıdır; yalan dolan olmaz, kutsaldır.
Dar meydanı sadece dedenin değil, toplumun da huzurudur. Kişi içinde yaşamakta
olduğu toplumun insanlarıyla yüz yüze, karşı karşıyadır. Talip bu dârda kendini
dedikodu ve suçlardan arındırır. Talip dara çıkmasını gerektiren olayla ilgili bildiği
gerçeği de açıklamak zorundadır. Cemlerdeki dar meydanları; Osmanlı Devleti
zamanında sanki faal birer mahkeme gibi çalışmış, bütün sorunları cemlerde çözüme
ulaştırmıştır. Dedeler ve cem erenlerinin verdiği kararlar Alevi toplumu tarafından
Osmanlı kadısının kararından daha adil olarak kabul görmüştür. Alevilerde kul hakkı
çok önemlidir. Hakk’ın huzuruna kul hakkıyla gitmemek için bütün sorunlarını
cemlerde çözmüşlerdir

Çengel Dâr’ı: Dâra duracak canlar; meydana gelerek, erkekler sağ başta olmak
üzere yaş sırasına göre sıra olurlar. Erkekler eğilerek sağ ayağının başparmağını sol ayağının
başparmağının üzerine koyup dizlerini kırmadan eğilerek sağ elinin parmaklarını
sağ ayağının başparmağının üzerine dokundurur. Sol elini de kolunu çapraz tutarak eli
açık şekilde göğsünün üzerine kapatır ve o şekilde dâra durur. Buna dârda mühürleme
ya da peymençe denir. Bu dâr, cemde yapılan dâra duruş şeklidir. 

Fâtima Dâr’ı: Bacılar ise dâra dururken sağ ayak başparmağını sol ayak başparmağının
üzerine kor. Başlarını hafifçe öne eğer, göğüslerinin üzerinde sağ el, sol
elin üzerine çaprazlama konarak dâra dururlar. 

Nesimi Dâr’ı: Diz üstü oturup ellerin açık olarak diz üstünde tutulduğu ve
başın öne doğru hafif eğik vaziyette olduğu ve Seyyid Nesimî gibi yol uğruna yüzülmeye
hazır olmayı simgeleyen duruş şeklidir

Mansur Dâr’ı: Ayakta kollar serbest salınmış, baş öne eğik (Hallac-ı Mansur
gibi, yol uğruna asılmayı göze almaya hazır olma anlamında) vaziyette dara duruş
şeklidir.

Alevilikte duaya gülbang da denir. Sözcük olarak gülbank Farsça,
dua Arapçadır. Aleviler her işe bir gülbang ile başlar. Genelde dede tarafından okunur.
Gülbangın dili Türkçe ve anlaşılabilir bir yapıdadır. Metinler belli bir şablona
bağlı olarak kalıplaşmış değildir. Cümleler kısa, birbiriyle uyumlu ve kafiyelidir. Toplumsal,
kişisel ve evrensel istekler belirtilerek sıralanır. Gülbank içinde Üçler, Beşler,
Yediler, 12 İmam, 14 Masumu Pâk, 17 Kemerbest ve Kırkların isimleri geçebilir. Söyleyenin
durumuna, yani bilgisine, görgüsüne göre değişebilir. İrticalen o anki duruma
göre değişen gülbanglar da olabilir.

Miraçlamada Hz. Peygamberin miraca gidişi, yolda önüne
aslanın çıkması, yüzüğünü aslana vererek geçmesi, Tanrı ile konuşmaları ve cennetten
gelen taamın orada yenmesi, geri dönüp Kırklar Meclisi’ne varması, engürü (üzümü)
ezip kırklara dağıtması ve kırklarla beraber semah dönmesi anlatılır.

Alevi yol büyüklerine ve özellikle İmam Hüseyin’e ağıt olan
bir müzik ve şiir biçimine mersiye (ağıt) denir. Bu müziğin şiiri hece ölçüsüyle
olduğu gibi aruz ölçüsüyle de yazılmıştır. Muharrem matemiyle ilgili olanlarına da
Muharremiye adı verilir. Cemlerde Kerbela Olayı’nın anlatıldığı bölümde okunur.
Cemlerde mersiyeler okunduktan sonra saz çalınmaz