Bektaşi dalıp gitmişti. Güzel ve sakin bir havada tanrıyla başbaşaydı. Belli ki tanrı ile halleşiyordu. Onun dalgınlığını izleyen, yakınındaki masada oturan merakla sordu:

-Dalmış gitmişsin, kimin kimsen yok mu, yalnızmısın?

Daldığı alemden ayrılmak zorunda kalan Bektaşi:

-Asıl şimdi yalnız kaldım.

(İlhan Selçuk'un bir köşe yazısından alınmıştır.)


Bektaşi - ya da Alevi - iki öküzüyle tarlasını sürermiş; kırmızı öküz az yem yiyip, çok çalışırmış; sarı öküz lanet mi lanetmiş. Hem çok yermiş, hem tembelmiş. Bir gün öfkelenmiş Bektaşi:

-Ey Allahım! demiş, şu sarı öküzün canını al da kurtulayım...

Baba Erenler ertesi sabah ahıra girince ne görsün! Kırmızı öküz sizlere ömür, sarı lanet capacanlı... Dışardan bir çocuk çağırmış Bektaşi, öküzleri göstermiş:

-Ulan, demiş; bunların hangisi sarı, hangisi kırmızı? Çocuk göstermiş:

-Bu sarı, bu kırmızı! Bektaşi gözlerini göğe çevirmiş:

-İmanım, demiş; bacak kadar çocuk renkleri biliyor da, sen ayıramıyor musun?

(Bir tren kazasının "Takdiri ilahi" , "Her şey Allah'tan" şeklindeki yaklaşımlarla açıklanmasını eleştiren birinin, guruptaki Avni Anıl'a ne düşündüğünü sorması üzerine, Avni Anıl'ın anlattığı fıkradır.)



Bektaşi'nin biri her gün kasabada 'Her şey Allah'tan', 'Her şey Allah'tan' diye mırıldanarak dolaşır dururmuş. Bir gün kasabanın serseri delikanlılarından biri, yine böyle mırıldanarak dolaşmakta olan Bektaşi'ye arkasından sessizce yaklaşmış, ensesine okkalı bir şaplak atmış. Canı fena halde yanan Bektaşi'nin pür hiddet dönüp kendisine ters ters baktığını görünce;

-Öyle ne bakıyorsun baba erenler demiş, hani her şey Allah'tandı.

-Tabii demiş Bektaşi, her şey Allah'tan da, ben hangi deyyusu aracı ettiğine bakıyorum.

Pakistan'ın kuzeyinde bulunan Hunza Vadisi'nde yaşayan bu Türklerin yaşam sırrını inceleyen bilim insanları öğrendiklerine çok şaşırdı. 

Dağlardan gelen temiz havayı soluyan, doğal su kaynaklarını kulalnan ve kendi yetiştirdikleri organik tarımda elde ettikleri sebzeleri güneşte kurutarak tüketen bu Türkler uzun yaşam sırlarını buna borçlu oldukalrını söylüyor.

İnsanlarının çoğu doğal yollarla ölen, tarih boyunca bu ırktan kimsenin kansere yakalanmasığını da yarıca belirtiyorlar.

İlk Türkler gibi çoban, orman, hayvancılıkla uğraşan bu insanlar ayrıca dağlarda göçebe bir hayatları var.

En eski Türk dilini konuşuyor ve kültürünü eksiksiz yaşatıyorlar.

İşte Hunza Türkleri...