Adak

[Pervane]

Adamın birinin oğlu olmazmış.. Birgün: “Ya Rabbî!..Bana soyumu üretecek bir erkek evlâd verirsen,nezrim (adağım) olsun, altı aylık olunca onu bir eşşeğe bindirip minareye çıkaracağım” diye dua etmiş.

Zaman geçmiş, adamın bir oğlu olmuş.. Altı ayı dolarken zavallıyı bir düşüncedir almış.. Adağını yerine getiremezse, Allâh, verdiği gibi geriye de alır.. İmama koşmuş. O: “Adaktır yerine getirmek muhakkak lâzımdır. Fakat oraya eşşeği nasıl çıkarırsın.. Ben buna çâre bulamadım” , demiş. Müftü’ye koşmuş, yine çare yok.

Bir dostu, “Yahu, Bizim Bektâşî Babasına git”  diye hatırlatınca ona koşmuş, derdini anlatmış.

–   Aman Babaerenlerim demiş, beni bu müşkülden kurtar.. Oğlanı eşşeğe bindirip minareye nasıl çıkarayım?

Baba erenler çubuğunu çekmiş, gayet sâkin, sormuş:

–   Sen rakı içer misin?

–   Allâh esirgesin, ağzıma damlasını almadım.

–   Peki oyun oynar mısın, şuraya buraya gezmelere gider misin?

–   Hâşâ, hiçbir zaman.

Baba erenler adamın kulağına eğilmiş:

Evlâd, demiş, al oğlunu kendi omuzuna, çık minareye.. Nezrin yerine gelmiş sayılır.